بیماری پیرونی
در بیماری پیرونی (Peyronie’s disease) داخل پنیس (آلت تناسلی مذکر) بافت اسکار رشته‌ای تشکیل می‌شود که موجب خمیدگی آلت در هنگام نعوظ و دردناک بودن نعوظ می‌گردد. البته در حالت عادی، شکل و اندازه‌ٔ آلت‌های تناسلی مختلف با هم فرق دارد و خمیدگی آلت در هنگام نعوظ، لزوماً حاکی از یک مشکل نیست. بیماری پیرونی موجب درد و خمیدگی خاصی می‌شود.
این بیماری می‌تواند مانع برقراری رابطه‌ٔ جنسی یا موجب اختلال نعوظ (دشوار بودن کسب یا نگه‌داشتن نعوظ) شود. بیماری پیرونی در بسیاری از مردان باعث استرس و اضطراب می‌شود.
گاهی اوقات، این بیماری خود‌به‌خود برطرف می‌شود، اما در بیشتر موارد ثابت می‌ماند یا وخیم‌تر می‌شود. اگر خمیدگی آلت چنان شدید باشد که مانع برقراری یک مقاربت موفق شود، باید آن را معالجه کرد.
علائم
نشانه‌ها و علائم بیماری پیرونی ممکن است به‌طور ناگهانی یا تدریجی بروز کنند. شایع‌ترین نشانه‌ها و علائم آن عبارت‌اند از:
- بافت اسکار. بافت اسکار مرتبط با بیماری پیرونی را می‌توان زیر پوست آلت تناسلی به‌صورت توده‌های درشت یا رشته‌ای از بافت سخت احساس کرد.
- خمیدگی قابل توجه آلت تناسلی. آلت تناسلی شما ممکن است به بالا، پایین یا طرفین خمیده شود. در بعضی از موارد، آلت تناسلی در هنگام نعوظ دارای باریک‌شدگی، فرورفتگی یا ظاهری شبیه ساعت شنی (ناشی از رشته‌ای تنگ و باریک در اطراف تنه‌ٔ آلت) است.
- مشکلات نعوظ. بیماری پیرونی ممکن است مشکلاتی در کسب یا نگه‌داشتن نعوظ ایجاد نماید (اختلال نعوظ).
- کوتاه شدن آلت. آلت تناسلی ممکن است بر اثر بیماری پیرونی کوتاه‌تر شود.
- درد. ممکن است در هنگام نعوظ یا در مواقع دیگر در آلت خود احساس درد کنید.
خمیدگی آلت ناشی از بیماری پیرونی ممکن است به‌تدریج بدتر شود. البته معمولاً بالاخره در یک وضعیت پایدار می‌ماند.
دردی که هنگام نعوظ احساس می‌شود معمولاً بعد از یک تا دو سال بهبود می‌یابد ولی بافت اسکار و خمیدگی آلت اغلب باقی می‌مانند. در بعضی از موارد هم درد و هم خمیدگی آلت ناشی از بیماری پیرونی بدون درمان بهبود می‌یابند.
زمان مراجعه به پزشک
اگر درد یا خمیدگی آلت شما مانع برقراری رابطه‌ٔ جنسی یا موجب اضطراب شما شود، به پزشک مراجعه کنید.
علل
علت ایجاد بیماری پیرونی به‌طور کامل شناخته نشده است ولی ظاهراً تعدادی از عوامل در ایجاد آن دخیل‌اند.
به نظر می‌رسد بیماری پیرونی به‌طور کلی در نتیجه‌ٔ وارد شدن آسیب‌های مکرر به آلت تناسلی ایجاد می‌گردد. آلت تناسلی ممکن است در رابطه‌ٔ جنسی، فعالیت ورزشی یا بر اثر تصادف آسیب ببیند. البته در بیشتر موارد فرد آسیب‌دیدگی آلت را به خاطر نمی‌آورد.
در طی فرآیند بهبودی، بافت اسکار به‌صورت نامنظم تشکیل می‌شود. این امر ممکن است منجر به ایجاد گره‌ای قابل لمس یا خمیدگی آلت شود.
در هر یک از طرفین آلت تناسلی، لوله‌ای اسفنجی (جسم غاری) وجود دارد که حاوی تعداد زیادی عروق خونی کوچک است. هر یک از این دو لوله در غلافی از بافت الاستیک به نام تونیکا آلبوژینه قرار دارد که در طی نعوظ کشیده می‌شود.
وقتی شما از لحاظ جنسی تحریک می‌شوید، جریان خون این لوله‌ها افزایش می‌یابد؛ وقتی این لوله‌ها از خون پر شدند، آلت تناسلی بزرگ و راست می‌شود و نعوظ رخ می‌دهد.
در بیماری پیرونی، وقتی آلت تناسلی راست می‌شود، ناحیه‌ای که حاوی بافت اسکار است کشیده نشده و آلت دچار خمیدگی می‌شود و از ریخت می‌افتد؛ این امر ممکن است دردناک باشد.
در بعضی از مردان بیماری پیرونی به‌تدریج ایجاد می‌شود و به نظر نمی‌رسد ناشی از یک آسیب‌دیدگی باشد. محققان در تلاش‌اند تا ببینند آیا بیماری پیرونی با صفات وراثتی یا بعضی از بیماری‌ها مرتبط است یا خیر.
ریسک‌فاکتورها
آسیب‌دیدگی خفیف آلت تناسلی همیشه منجر به بیماری پیرونی نمی‌شود. البته عوامل متعددی وجود دارند که می‌توانند باعث ترمیم نامناسب آسیب‌ها و تجمع بافت اسکار شوند؛ این عوامل می‌توانند منجر به بیماری پیرونی شوند و عبارت‌اند از:
- وراثت. اگر پدر یا برادرتان دچار بیماری پیرونی باشد، خطر ابتلا به آن در شما افزایش می‌یابد.
- اختلالات بافت همبند. به نظر می‌رسد مردانی که دچار اختلالات بافت همبند هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری پیرونی قرار دارند؛ برای نمونه: تعدادی از مردان مبتلا به بیماری پیرونی، دچار انقباض دوپویترن (Dupuytren’s contracture) نیز هستند (وجود نوعی ضخیم‌شدگی در کف دست که موجب کشیده شدن انگشتان به سمت داخل می‌شود).
- سن. شیوع بیماری پیرونی با افزایش سن – به‌خصوص در مردان بالای 55 سال – افزایش می‌یابد.
عوامل دیگر از قبیل: بعضی از بیماری‌ها، استعمال دخانیات و بعضی از انواع جراحی‌های پروستات، ممکن است به بیماری پیرونی مرتبط باشند.
عوارض ثانویه
عوارض ثانویه‌ٔ بیماری پیرونی ممکن است شامل موارد زیر شوند:
- ناتوانی در برقراری رابطه‌ٔ جنسی
- اختلال نعوظ (دشوار بودن کسب یا نگه داشتن نعوظ)
- استرس و اضطراب راجع به توانایی‌های جنسی و ظاهر آلت تناسلی
- استرس راجع به رابطه با شریک جنسی
- دشواری پدر شدن، به دلیل دشوار یا غیرممکن بودن برقراری رابطه‌ٔ جنسی
تشخیص
غالباً انجام معاینهٔ فیزیکی برای تشخیص وجود بافت اسکار در آلت تناسلی و تأیید ابتلای شما به بیماری پیرونی کفایت می‌کند. در موارد نادر، بیماری‌های دیگری هم ممکن است علائمی مشابه ایجاد کنند که باید ابتدا از عدم ابتلا به آن‌ها مطمئن شد.
تست‌های مورد استفاده در تشخیص بیماری پیرونی و عامل ایجاد آن شامل موارد زیر می‌شوند:
- معاینهٔ فیزیکی. در هنگامی که آلت دچار نعوظ نیست، پزشک آن را معاینه (لمس) می‌کند تا مکان و مقدار بافت اسکار مشخص شود. او همچنین ممکن است طول آلت شما را اندازه‌گیری کند، چون اگر وخامت علائم شما افزایش یافت، آن اندازه‌گیری اولیه تعیین می‌کند که آیا دچار کاهش طول آلت نیز شده‌اید یا خیر.
ممکن است پزشک از شما بخواهد که در منزل از آلت خود در حال نعوظ عکس بگیرید و سپس عکس را به او نشان دهید. با این کار می‌توان درجه‌ٔ خمیدگی، محل تشکیل بافت اسکار و سایر جزئیاتی را که در انتخاب روش درمانی مناسب به پزشک کمک می‌کنند، تعیین کرد.
- سایر تست‌ها. پزشک ممکن است به منظور بررسی آلت تناسلی در هنگام نعوظ، برایتان سونوگرافی یا تست‌های دیگری تجویز کند. احتمالاً پیش از انجام تصویربرداری از آلت تناسلی، ماده‌ای به آلت‌تان تزریق می‌کنند تا دچار نعوظ شود.
رایج‌ترین تست برای بررسی ناهنجاری‌های آلت تناسلی، سونوگرافی است. در این روش با استفاده از امواج فراصوت، تصاویری از بافت نرم تهیه می‌کنند؛ با این تصاویر می‌توان وجود بافت اسکار، جریان خون آلت تناسلی و ناهنجاری‌های دیگر را تشخیص داد.
درمان
در موارد زیر پزشکتان ممکن است دست به اقدام خاصی نزند و فقط منتظر بماند تا ببیند وضعیت‌تان چگونه پیش می‌رود:
- اگر خمیدگی آلت‌تان شدید نباشد و وخامت آن افزایش نیابد.
- اگر هنوز هم می‌توانید بدون درد یا با درد خفیف به نعوظ برسید.
- اگر دچار اختلال نعوظ نیستید.
اگر وخامت علائم شما در طول زمان افزایش پیدا کند، پزشک ممکن است برایتان دارو یا عمل جراحی تجویز کند.
دارو
تاکنون سعی کرده‌اند که با تعدادی از داروهای خوراکی بیماری پیرونی را درمان کنند، ولی این داروها در همه‌ٔ موارد مؤثر نبوده‌اند و از طرفی، به اندازه‌ٔ عمل جراحی کارآمد نیستند.
در بعضی از موارد تزریق مستقیم دارو به آلت تناسلی موجب کاهش درد و خمیدگی ناشی از بیماری پیرونی می‌شود. بسته به روش درمانی، ممکن است به منظور کاهش درد ناشی از تزریق به شما بی‌حس‌کننده‌های موضعی بدهند.
اگر تحت این روش درمانی قرار بگیرید، احتمالاً در طول چند ماه، تعداد زیادی تزریق دریافت می‌کنید. مدارک مربوط به تأثیرگذاری تزریق به آلت محدود‌اند. ممکن است این روش به همراه مصرف داروهای خوراکی تجویز شود.
عمل جراحی
در مواردی که آلت تناسلی شدیداً از ریخت افتاده است، بسیار دردناک است یا مانع برقراری رابطه‌ٔ جنسی می‌شود، ممکن است برایتان عمل جراحی تجویز کنند. معمولاً زمانی عمل جراحی را تجویز می‌کنند که حداقل برای یک سال دچار بیماری پیرونی باشید و خمیدگی آلت شما حداقل برای شش ماه در یک وضعیت پایدار مانده باشد.
روش‌های رایج جراحی عبارت‌اند از:
- بخیه زدن (پلیکاسیون) ناحیه‌ٔ فاقد بافت اسکار. روش‌های مختلفی برای بخیه زدن (پلیکاسیون) طرف درازتر آلت (طرفی که فاقد بافت اسکار است) وجود دارد. این کار موجب رفع خمیدگی آلت می‌شود؛ البته این روش ممکن است باعث کاهش طول آلت شود و اغلب در مواردی به‌کار می‌رود که خمیدگی‌های آلت شدید نیست.
یکی از انواع این جراحی‌ها، پلیکاسیون نسبیت (Nesbit) است. در بعضی از موارد این عمل جراحی موجب اختلال نعوظ می‌شود.
- برش، خارج کردن و پیوند زدن. در این نوع جراحی، جراح یک یا چند برش کوچک در بافت اسکار می‌زند؛ این کار موجب می‌شود که در حین نعوظ، غلاف آلت هم کشیده شود و آلت به‌طور کامل راست شود. همچنین جراح ممکن است قسمتی از بافت اسکار را خارج کند.
اغلب قسمتی از یک بافت دیگر را به آلت پیوند می‌زنند تا سوراخ‌های موجود در تونیکا آلبوژینه پوشانده شود. این پیوند می‌تواند از بدن خود شخص، یک فرد دیگر یا یک حیوان باشد یا اینکه به‌صورت مصنوعی ساخته شده باشد.
از این روش معمولاً در موارد شدید خمیدگی یا از ریخت‌افتادگی (مثلاً در فرورفتگی‌ها) استفاده می‌کنند. خطر ابتلا به اختلال نعوظ در این روش در مقایسه با روش پلیکاسیون بیشتر است.
- ایمپلنت آلت تناسلی. می‌توان با عمل جراحی ایمپلنت‌هایی را جایگزین بافت اسفنجی آلت (که در حین نعوظ پر از خون می‌شود) کرد. این ایمپلنت‌ها احتمالاً نیمه‌‌انعطاف‌پذیراند و اغلب به‌صورت دستی به پایین خم می‌شوند؛ برای رابطه‌ٔ جنسی نیز خود‌به‌خود به بالا خم می‌شوند.
نوع دیگری از ایمپلنت‌ها توسط یک پمپ باد می‌شود و در کیسه‌ٔ بیضه کار گذاشته می‌شود. از ایمپلنت‌ها زمانی استفاده می‌شود که افزون بر بیماری پیرونی، دچار اختلال نعوظ هم باشید.
پس از کارگذاشتن ایمپلنت‌ها در صورت لزوم عمل‌های دیگری هم برای رفع بیشتر خمیدگی انجام می‌شود.
نوع عمل جراحی مورد استفاده به وضعیت شما بستگی دارد. در این زمینه پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و سایر عوامل را لحاظ می‌کند. اگر ختنه نشده باشید، ممکن است پزشک توصیه کند که در حین جراحی، عمل ختنه کردن هم بر رویتان انجام شود.
بسته به نوع جراحی، ممکن است بتوانید همان روز از بیمارستان مرخص شوید یا اینکه لازم باشد در آنجا بستری شوید. جرا‌حتان به شما خواهد گفت که چند وقت پس از جراحی می‌توانید به سرکار برگردید (در بیشتر موارد، چند روز). پس از انجام جراحی لازم است چهار تا هشت هفته از فعالیت جنسی خودداری کنید.
پزشکانی که به شما کمک می کنند
راضیه رحیمی
ممنونم، برنامه خوبی بود، مشکلی نبود. خدا خیرتان دهد
محمدرضا عربی
برنامه ویزيت آنلاین عالی بود، ممنونم
رقیه افشاری
بسیاری عالی بود، وقت ویزیت ساعت 8 بود، دکتر اخیاری ساعت 8:05 آنلاین شدند. تصمیم دارم برای مادرم هم از متخصص گوارش نوبت ویزیت آنلاین بگیرم.
حدیقه همت‌خانی
مشکلی نبود، مجددا پس از آزمایش دوباره از دکتر صفاری وفت می‌گیرم.
عباس عباس زاده
در طول سه روز گذشته که به صورت بستری در مجموعه بیمارستان محب و بخش CCU بستری بودم با دیدن نوع برخورد و اکرام بیماران تحت تاثیر واقع شدم. همیشه در ذهنم آرزوی این را داشتم در ایران خودمان اکرام ارباب رجوع و خاصه بیماران به نحو احسنت انجام پذیرد. ولی این آرزو را تا به امروز در هیچ مجموعه دیگری مثل این بیمارستان تجربه نکرده بودم.
قطعا راه دشواری تا رسیدن به اهداف عالیه شما و دیگر مدیران پیش رو دارید، اما یقینا این مجموعه پتانسیل بهتر شدن و الگو قرارگرفتن را دارد. به عنوان یک مراجعه کننده اولا : ممنون و سپاس، دوما : در این راه پیش رو و پرتلاش باشید، و سوما : نقاط قوت مدیریت خود را حفظ و نقاط ضعف را شناسائی فرمائید. پرسنل این بخش با تمام بیماران، چه پیر و جوان، با محبت و انگیزه خدمت برخورد داشتند.
آمادگی دارم به نوبه خود از تک تک این عزیزان تقدیر نمایم : سرکار خانم های پرستاران یوسفی . خردمند و …، بهیاران شهروز محمودی و …، خدمه زحمتکش و …. همه عزیزان. پزشکان محترم و حاذق که بنده از خانم دکتر ثابتی تکریم و خضوع دارم.
مهدی امین الرعایا
اینجانب مهدی امین الرعایا که در تاریخ 26/6/97 توسط استاد گرانقدر جناب آقای دکتر مرزبان و تیم فرهیخته و دانشمند همراه ایشان تحت عمل CABG قرار گرفته ام، بدینوسیله مراتب تشکر، قدردانی و امتنان خود را از زحمات بی شائبه و نیز فرشتگان مهربان و توانمندی که به عنوان پرستار در آن بیمارستان معظم مشغول ارائه خدمت خصوصا در بخش های ICU-OH1 و بخش آفتاب هستند، اعلام میدارم و آرزومند موفقیت های روز افزون شما در ادامه خدمت های بیشتر به جامعه دردمندان هستم.
البتع لازم به ذکر است مدیریت مهمانداری و همکاری کلیه پرسنل آن بیمارستان در حد قابل تقدیر میباشد.
