بیماری لگ کالو پرتس

بیماری لگ کالو پرتس در دوران کودکی اتفاق می‌افتد. در این بیماری خونرسانی به بخش گوی مفصل ران (سر فمور) به‌طور موقت قطع می‌شود و استخوان شروع به مردن می‌کند.

استخوان ضعیف‌شده به‌تدریج خرد می‌شود و ممکن است شکل کروی خود را از دست بدهد. بدن در نهایت خونرسانی به گوی را دوباره برقرار می‌کند و گوی التیام می‌یابد. اما اگر گوی پس از بهبودی دیگر کروی‌شکل نباشد، درد و خشکی ایجاد می‌کند. فرایند کامل مردن استخوان، شکستگی و بهبودی، ممکن است چندین سال طول بکشد.

جهت حفظ حالت کروی گوی تا حد ممکن، پزشکان ممکن است از درمان‌های مختلفی استفاده کنند تا گوی را در کاسهٔ مفصل ران نگه دارند. کاسه در طول بهبودیِ سر خردشدهٔ فمور، به عنوان یک قالب عمل می‌کند.

 

نشانه‌ها

از جمله علائم و نشانه‌های بیماری لگ کالو پرتس، شامل موارد ذیل می‌شود:

  • لنگ زدن
  • احساس درد یا خشکی در مفصل ران، کشالهٔ ران، ران یا زانو
  • محدود شدن دامنهٔ حرکت مفصل ران

به‌طور معمول بیماری لگ کالو پرتس تنها یکی از مفاصل ران را درگیر می‌سازد. در برخی از کودکان هر دو مفصل درگیر می‌شود، اما درگیری مفاصل معمولاً هم‌زمان نیست.

 

زمان مراجعه به پزشک

اگر کودک شروع به لنگ زدن یا شکایت از درد مفصل ران، کشالهٔ ران یا زانو نمود، از پزشک وقت ملاقات بگیرید. اگر کودک دچار تب شد یا نمی‌توانست روی پای خود وزنی را تحمل کند، فوراً به مراکز درمانی مراجعه کنید.

 

علل

بیماری لگ کالو پرتس زمانی رخ می‌دهد که خونرسانی به گوی مفصل ران (سر فمور) بسیار کاهش یابد. بدون خونرسانی کافی این استخوان ناپایدار می‌شود و ممکن است به‌سادگی بشکند و به‌طور کامل بهبود نیابد. علت زمینه‌ای کاهش موقت خونرسانی به سر فمور هنوز ناشناخته است.

 

عوامل خطر

از جمله ریسک فاکتورهای بیماری لگ کالو پرتس شامل موارد زیر است:

  • سن. اگرچه بیماری لگ کالو پرتس ممکن است کودکان در هر سنی را درگیر سازد، اغلب در سنین ۴ تا ۸ سالگی آغاز می‌شود.
  • جنسیت کودک. بیماری لگ کالو پرتس در پسران پنج برابر دختران رخ می‌دهد.
  • نژاد. احتمال به‌وجودآمدن این اختلال در کودکان سفیدپوست بیشتر از کودکان سیاه‌پوست است.
  • جهش ژنتیکی. به نظر می‌رسد در تعداد کمی از مبتلایان، بیماری لگ کالو پرتس با برخی از جهش‌های ژنی ارتباط دارد.

 

عوارض

کودکان مبتلا به بیماری لگ کالو پرتس، با احتمال بیشتری در بزرگسالی به آرتریت مبتلا می‌شوند؛ به‌خصوص اگر مفصل ران به‌طور مناسب جوش نخورده باشد. اگر پس از التیام، استخوان‌های مفصل ران با یکدیگر تناسب نداشته باشند، ممکن است فرسودگی مفصل زودتر رخ دهد.

به‌طور کلی، کودکانی که بعد از سن شش سالگی دچار بیماری لگ کالو پرتس می‌شوند، با احتمال بیشتری در آینده دچار مشکلات مفصل ران خواهند شد. در زمان تشخیص هرچه سن کودک کمتر باشد، احتمال جوش خوردن طبیعی و کروی شکل شدن مفصل ران، بالاتر است.

تشخیص

در طول معاینهٔ بالینی، ممکن است پزشک جهت بررسی دامنهٔ حرکت و وجود درد در وضعیت‌های خاص، پای کودک را به موقعیت‌های مختلفی حرکت دهد.

 

روش‌های تصویربرداری

این روش‌ها برای تشخیص بیماری لگ کالو پرتس حیاتی‌اند. از جملهٔ این روش‌ها می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود:

  • گرافی‌ها. ممکن است گرافی‌های اولیه طبیعی به نظر برسند، زیرا از زمان شروع علائم یک تا دو ماه طول می‌کشد تا تغییرات مربوط به بیماری لگ کالو پرتس در گرافی نمود یابد. پزشک احتمالاً در طول زمان چندین بار درخواست گرافی می‌کند تا سیر پیشرفت بیماری را دنبال کند.
  • تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI). این تکنولوژی با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی بسیار قوی، از استخوان و بافت‌های نرم بدن تصاویر دقیق و پرجزئیات تهیه می‌کند. ام‌آرآی (MRI) معمولاً آسیب استخوانی ایجادشده توسط بیماری لگ کالو پرتس را واضح‌تر از گرافی نشان می‌دهد، اما انجام آن همیشه ضرورت ندارد.
  • اسکن استخوان. در این روش، مقدار بسیار کمی از مواد رادیواکتیو به داخل یک ورید تزریق می‌شود. این مواد در محل‌هایی که استخوان در حال تخریب و بازسازی است، جذب می‌شوند و بنابراین، این نواحی در تصاویر اسکن به‌دست‌آمده آشکار می‌گردند. این روش ممکن است زودتر از گرافی شواهد بیماری لگ کالو پرتس را نشان دهد؛ اما برای تشخیص این بیماری روش تصویربرداری ام‌آرآی (MRI) تا حد زیادی جایگزین روش اسکن استخوان شده‌ است.

 

درمان

در بیماری لگ کالو پرتس، فرایند کامل مرگ استخوان، شکستگی و بازسازی ممکن است چندین سال به طول بینجامد. نوع درمان توصیه‌شده به موارد ذیل بستگی دارد:

  • سن آغاز نشانه‌ها
  • مرحله‌ای که بیماری در آن قرار دارد
  • میزان آسیب مفصل ران

با پیشرفت بیماری لگ کالو پرتس، بخش گوی مفصل ران (سر فمور) ضعیف و خرد می‌شود. در حین بهبودی، بخش کاسهٔ مفصل ران به عنوان یک قالب عمل می‌کند و به سر خردشدهٔ فمور در حفظ شکل کروی خود، کمک می‌کند.

برای اینکه این قالب‌گیری کارآمد باشد، سر فمور باید محکم داخل کاسه قرار بگیرد. گاهی اوقات این کار به وسیلهٔ آتل پا انجام می‌شود. این آتل به مدت چهار تا شش هفته پاها را کاملاً از یکدیگر باز نگه می‌دارد.

در برخی از کودکان، برای محکم نگه داشتن گوی در کاسه به جراحی نیاز است. در این جراحی در استخوان ران یا لگن برش‌های گوه‌ای شکل ایجاد می‌شود تا مفصل در جای مناسب خود قرار داده شود.

 

درمان‌های دیگر

ممکن است برخی کودکان – به‌خصوص کودکان بسیار کم‌سن – تنها به درمان حمایتی نیاز داشته باشند یا اصلاً نیازی به درمان نداشته باشند. از جمله درمان‌های حمایتی می‌توان به موارد ذیل اشاره نمود:

  • محدودیت فعالیت. دویدن و پریدن ممکن است آسیب به مفصل ران را سرعت بخشد.
  • چوب زیر بغل. در برخی موارد، کودک نباید به مفصل ران آسیب‌دیده فشار وارد کند. استفاده از چوب زیر بغل به محافظت از مفصل کمک می‌کند.
  • درمان فیزیکی. با خشک شدن مفصل ران، ممکن است عضلات و لیگامنت‌های اطراف مفصل کوتاه شوند. ورزش‌های کششی به انعطاف‌پذیری مفصل ران کمک می‌کنند.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص