بیماری دوپویترن
بیماری دوپویترن نوعی از ریخت افتادگی دست است که در طی چند سال به‌تدریج ایجاد می‌شود. این بیماری لایه‌ٔ بافتی زیر پوست کف دست را درگیر می‌کند و باعث تشکیل گره‌هایی در آن می‌شود. این گره‌ها درنهایت به طنابی ضخیم تبدیل می‌شوند که می‌تواند یک یا تعدادی از انگشتان را به حالت خمیده دربیاورد.
فرد مبتلا به این بیماری نمی‌تواند انگشتان خمیده‌اش را کاملاً راست کند، درنتیجه انجام امور روزمره‌ای مانند: گذاشتن دست در جیب، پوشیدن دستکش یا دست دادن با فردی دیگر برای او دشوار می‌شود.
بیماری دوپویترن به‌طور عمده دو انگشتی را درگیر می‌کند که بیشترین فاصله را از شست دارند. چند روش درمانی هم برای کاهش سرعت پیشروی و تسکین علائم این بیماری وجود دارد.
علائم
به‌طور کلی بیماری دوپویترن به‌آهستگی و در عرض چند سال ایجاد می‌شود. در این بیماری معمولاً ابتدا پوست کف دست ضخیم می‌شود. با پیشروی بیماری، ممکن است پوست کف دست حالت چروکیده به خود بگیرد و سوراخ‌دار به نظر برسد. یک توده‌ٔ بافتیِ سفت هم ممکن است در کف دست تشکیل شود. احتمال دارد که این توده نسبت به لمس حساس باشد ولی لمس آن معمولاً دردی ایجاد نمی‌کند.
در مراحل (استیج‌های) بعدی بیماری دوپویترن، طناب‌هایی بافتی در زیر پوست کف دست تشکیل می‌شوند که می‌توانند تا انگشتان رشد کنند. انقباض این طناب‌ها ممکن است موجب خمیده شدن انگشتان و کشیدن آن‌ها به سمت کف دست شود؛ شدت این خمیدگی در بعضی موارد بالاست.
دو انگشتی که از شست دورترند بیشتر دچار بیماری دوپویترن می‌شوند؛ البته این بیماری ممکن است انگشت وسط را هم درگیر کند. در موارد نادر انگشت شست و اشاره هم گرفتار می‌شوند. بیماری دوپویترن می‌تواند در هر دو دست ایجاد شود اما معمولاً یکی از دو دست را با شدت بیشتری درگیر می‌کند.
علل
پزشکان علت ایجاد بیماری دوپویترن را نمی‌دانند. مدرکی هم دال بر اینکه آسیب دیدن دست یا اشتغال به اموری که مستلزم کار با وسایل لرزاننده‌اند، عامل ایجاد این بیماری باشند، در دست نیست.
ریسک‌فاکتورها
عواملی که سبب افزایش احتمال ابتلا به بیماری دوپویترن می‌شوند، عبارت‌اند از:
- سن. بیماری دوپویترن بیشتر افراد بالای 50 سال را درگیر می‌کند.
- جنس. احتمال ابتلای مردان به بیماری دوپویترن بیشتر است. همچنین احتمال ابتلای مردان به موارد شدیدتر این بیماری بیشتر از زنان است.
- تبار. اهالی اروپای شمالی در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری دوپویترن قرار دارند.
- سابقه‌ٔ فامیلی. بیماری دوپویترن اغلب یک بیماری فامیلی است.
- مصرف الکل و تنباکو. استعمال دخانیات احتمال ابتلا به بیماری دوپویترن را افزایش می‌دهد؛ دلیل این امر احتمالاً تغییرات میکروسکوپی‌ای است که بر اثر استعمال دخانیات در عروق خونی رخ می‌دهد. مصرف الکل نیز با ابتلا به بیماری دوپویترن مرتبط است.
- دیابت. گزارش شده است که احتمال ابتلای افراد دیابتی به بیماری دوپویترن بیشتر است.
عوارض ثانویه
بیماری دوپویترن می‌تواند انجام کارهای دستی را برای فرد دشوار کند. از آنجا که معمولاً انگشت شست و اشاره درگیر نمی‌شوند، بسیاری از افراد مبتلا در انجام امور ظریفی مانند نوشتن چندان به مشکل برنمی‌خورند. البته با پیشروی بیماری، فرد در باز کردن کامل دست، گرفتن اجسام بزرگ یا فرو بردن دست به جاهای باریک دچار مشکل می‌شود.
تشخیص
در بیشتر موارد پزشک با نگاه کردن به دست فرد و لمس کردن آن، بیماری دوپویترن را تشخیص می‌دهد. در موارد نادر تست‌های تشخیصی دیگری هم انجام می‌گیرد.
پزشک دست‌های شما را با یکدیگر مقایسه می‌کند و بررسی می‌کند که آیا چین و چروکی در کف دست‌تان ایجاد شده است یا خیر. او همچنین بخش‌هایی از دست‌ها و انگشتانتان را به‌منظور یافتن گره‌های سفت یا رشته‌های بافتی فشار می‌دهد.
پزشک همچنین ممکن است از شما بخواهد که دست خود را به‌صورت کاملاً صاف روی سطح یک میز یا سایر سطوح صاف قرار دهید تا ببیند که آیا قادر به انجام این کار هستید یا خیر. ناتوانی در صاف کردن کامل انگشتان حاکی از ابتلای شما به بیماری دوپویترن است.
درمان
درصورتی‌که بیماری سرعت پیشروی آهسته‌ای داشته باشد، دردی ایجاد نکند و تأثیر چندانی بر توانایی شما در انجام امور روزمره نداشته باشد، ممکن است نیازی به معالجه‌ٔ آن نباشد. در عوض فرد باید منتظر بماند و ببیند که آیا بیماری‌اش پیشروی می‌کند یا خیر. به‌منظور بررسی پیشروی بیماری می‌توانید از همان تست قرار دادن دست به‌صورت کاملاً صاف روی سطح یک میز استفاده کنید.
معالجه‌ٔ بیماری دوپویترن شامل خارج کردن یا پاره کردن طناب‌هایی است که انگشتانتان را به سمت کف دست می‌کشند؛ این کار را می‌توان به چند روش انجام داد؛ روش انتخابی به میزان وخامت علائم و سایر بیماری‌های احتمالی شما بستگی دارد.
نیدلینگ (Needling)
در این روش یک سوزن را وارد پوست می‌کنند تا با آن طناب‌های بافتیِ منقبض‌کنندهٔ انگشتان را سوراخ و پاره کنند. هرچند در اغلب موارد این طناب‌ها دوباره تشکیل می‌شوند ولی باز هم می‌توان برای پاره کردن آن‌ها روش نیدلینگ را تکرار کرد.
مزایای اصلی روش نیدلینگ عبارت‌اند از: عدم ایجاد برش در پوست، قابلیت انجام نیدلینگ برای چند انگشت به‌صورت هم‌زمان و نیاز اندک به فیزیوتراپی پس از انجام فرایند. عیب اصلی این روش هم این است که نمی‌توان از آن در بعضی بخش‌های انگشت استفاده کرد چون ممکن است به عصب یا تاندون آسیب بزند.
تزریق آنزیم
تزریق نوعی آنزیم به طناب محکم ایجادشده در کف دست می‌تواند سبب نرم و ضعیف شدن آن شود تا پزشک بعداً بتواند با حرکت دادن دست بیمار، طناب را پاره کند و انگشتان او را صاف نماید.
عمل جراحی
برای معالجه‌ٔ افرادی که به موارد پیشرفته‌ٔ بیماری مبتلا هستند، عملکرد دست‌شان محدود شده و بیماری‌شان در حال پیشروی است، می‌توان از عمل جراحی استفاده کرد تا طناب بافتی تشکیل‌شده در کف دست را بیرون آورد. مزایت اصلی عمل جراحی در مقایسه با روش‌های نیدلینگ و تزریق آنزیم این است که به‌صورت مطلوب‌تر و برای مدت بیشتری از شر بیماری خلاص می‌شوید. معایب اصلی جراحی هم نیاز داشتن به انجام فیزیوتراپی پس از عمل و طولانی بودن دوران بهبود است.
در بعضی از موارد شدید بیماری (به‌خصوص اگر جراح نتواند مشکل فرد را برطرف کند) جراح تمام بافت‌هایی را که احتمال می‌دهد گرفتار بیماری دوپویترن شده‌اند – از جمله: پوست متصل به طناب بافتی را- خارج می‌کند. در این موارد فرد نیازمند پیوند پوست است تا آن را جایگزین پوست برداشته‌شده نمایند. این نوع از عمل جراحی تهاجمی‌ترین روش درمانی است و دوران بهبود فرد در آن از سایر روش‌ها طولانی‌تر است؛ به‌طوری‌که فرد پس از عمل معمولاً به چند ماه فیزیوتراپی شدید نیاز دارد.
سبک زندگی و درمان‌های خانگی
در صورت ابتلا به بیماری دوپویترن می‌توانید با رعایت نکات زیر از دستان خود محافظت کنید:
- روی دسته‌ٔ وسایلی که با آن‌ها کار می‌کنید، روکش بکشید (برای نمونه دسته را با عایق لوله یا محافظ‌های لبه بپوشانید یا آن را چسب cushion بزنید) تا فشار وارد بر دست‌تان کاهش یابد.
- هنگام انجام کارهایی که مستلزم در دست گرفتن محکم اجسام است، از دستکش‌های ضخیم استفاده کنید.
البته ممکن است با وجود انجام اقدامات فوق هم بیماری‌تان برطرف نشود یا پیشروی کند.
پزشکانی که به شما کمک می کنند
راضیه رحیمی
ممنونم، برنامه خوبی بود، مشکلی نبود. خدا خیرتان دهد
محمدرضا عربی
برنامه ویزيت آنلاین عالی بود، ممنونم
رقیه افشاری
بسیاری عالی بود، وقت ویزیت ساعت 8 بود، دکتر اخیاری ساعت 8:05 آنلاین شدند. تصمیم دارم برای مادرم هم از متخصص گوارش نوبت ویزیت آنلاین بگیرم.
حدیقه همت‌خانی
مشکلی نبود، مجددا پس از آزمایش دوباره از دکتر صفاری وفت می‌گیرم.
عباس عباس زاده
در طول سه روز گذشته که به صورت بستری در مجموعه بیمارستان محب و بخش CCU بستری بودم با دیدن نوع برخورد و اکرام بیماران تحت تاثیر واقع شدم. همیشه در ذهنم آرزوی این را داشتم در ایران خودمان اکرام ارباب رجوع و خاصه بیماران به نحو احسنت انجام پذیرد. ولی این آرزو را تا به امروز در هیچ مجموعه دیگری مثل این بیمارستان تجربه نکرده بودم.
قطعا راه دشواری تا رسیدن به اهداف عالیه شما و دیگر مدیران پیش رو دارید، اما یقینا این مجموعه پتانسیل بهتر شدن و الگو قرارگرفتن را دارد. به عنوان یک مراجعه کننده اولا : ممنون و سپاس، دوما : در این راه پیش رو و پرتلاش باشید، و سوما : نقاط قوت مدیریت خود را حفظ و نقاط ضعف را شناسائی فرمائید. پرسنل این بخش با تمام بیماران، چه پیر و جوان، با محبت و انگیزه خدمت برخورد داشتند.
آمادگی دارم به نوبه خود از تک تک این عزیزان تقدیر نمایم : سرکار خانم های پرستاران یوسفی . خردمند و …، بهیاران شهروز محمودی و …، خدمه زحمتکش و …. همه عزیزان. پزشکان محترم و حاذق که بنده از خانم دکتر ثابتی تکریم و خضوع دارم.
مهدی امین الرعایا
اینجانب مهدی امین الرعایا که در تاریخ 26/6/97 توسط استاد گرانقدر جناب آقای دکتر مرزبان و تیم فرهیخته و دانشمند همراه ایشان تحت عمل CABG قرار گرفته ام، بدینوسیله مراتب تشکر، قدردانی و امتنان خود را از زحمات بی شائبه و نیز فرشتگان مهربان و توانمندی که به عنوان پرستار در آن بیمارستان معظم مشغول ارائه خدمت خصوصا در بخش های ICU-OH1 و بخش آفتاب هستند، اعلام میدارم و آرزومند موفقیت های روز افزون شما در ادامه خدمت های بیشتر به جامعه دردمندان هستم.
البتع لازم به ذکر است مدیریت مهمانداری و همکاری کلیه پرسنل آن بیمارستان در حد قابل تقدیر میباشد.
