آسیب عضلات همسترینگ

آسیب عضلات همسترینگ زمانی رخ می‌دهد که یکی از عضلات همسترینگ – گروهی از سه عضله‌ای که در پشت ران قرار دارند – دچار تنش یا کشیدگی شوند.

افرادی که فوتبال، بسکتبال، فوتبال آمریکایی، تنیس (یا ورزش مشابهی که شامل دوی سرعت با شروع و توقف ناگهانی می‌شوند) بازی می‌کنند، با احتمال بیشتری دچار آسیب همسترینگ می‌شوند. این آسیب در دونده‌ها و رقصنده‌ها نیز رخ می‌دهد.

اغلب اقدامات مراقبت از خود مانند استراحت، یخ گذاشتن روی ناحیهٔ درگیر و استفاده از داروهای ضددرد بدون نیاز به نسخهٔ پزشک، تمام چیزی است که فرد برای آرام‌کردن درد و تورم همراه با آسیب همسترینگ نیاز دارد. به‌ندرت، جهت ترمیم یکی از عضلات همسترینگ و یا یک تاندون، به جراحی نیاز است.

 

نشانه‌ها

نشانهٔ معمول آسیب همسترینگ احساس درد ناگهانی و تیز در پشت ران است. همچنین ممکن است فرد حس کند “چیزی از جای خود در رفت” و یا “چیزی پاره شد”. معمولاً تورم و حساسیت به لمس در طی چند ساعت به وجود می‌آیند. ممکن است در طول پشت پای آسیب‌دیده، کبودشدن یا تغییر رنگ مشاهده شود و یا پا دچار ضعف عضلات و ناتوانی در تحمل وزن شود.

 

زمان مراجعه به پزشک

می‌توان کشیدگی خفیف عضلات همسترینگ را در خانه درمان کرد. اما در صورتی که نمی‌توانید هیچ وزنی را روی پای آسیب‌دیدهٔ خود تحمل کنید و یا نمی‌توانید بیش از چهار قدم بدون درد قابل‌توجه راه بروید، باید به پزشک مراجعه کنید.

 

علل

عضلات همسترینگ گروهی از سه عضله‌اند که در پشت ران و از مفصل ران تا زیر زانو کشیده شده‌اند. این عضلات مسئول اکستانسیون پا به پشت بدن و خم کردن زانو هستند. اگر در حین فعالیت فیزیکی، هرکدام از این عضلات بیش از محدودیت خود دچار کشیدگی شود، ممکن است آسیب رخ دهد.

 

عوامل خطر

ریسک فاکتورهای آسیب همسترینگ شامل موارد ذیل می‌شوند:

  • شرکت در فعالیت‌های ورزشی. ورزش‌هایی که نیازمند دوی سرعت یا دویدن هستند، و یا فعالیت‌های دیگری مانند رقصیدن – که ممکن است به کشش بیش‌ازحد نیاز داشته باشند – احتمال آسیب به عضلات همسترینگ را بالا می‌برند.
  • آسیب همسترینگ قبلی. در صورت ایجاد آسیب همسترینگ، احتمال آسیب‌دیدن دوبارهٔ این عضلات بیشتر است؛ به‌خصوص اگر فرد پیش از آنکه عضلات بهبود یابند و تقویت شوند به فعالیت‌های پیش از آسیب خود برگردد و آن‌ها را با همان شدت قبلی ادامه دهد.
  • انعطاف‌پذیری ضعیف. اگر انعطاف‌پذیری کم باشد، عضلات ممکن است نتوانند در حین فعالیت‌های خاص نیروی کامل یک حرکت را تحمل کنند.
  • عدم توازن عضلات. اگرچه همهٔ متخصصان موافق این موضوع نیستند، برخی پیشنهاد می‌کنند که عدم توازن ممکن است به آسیب همسترینگ منجر شود. زمانی که عضلاتِ روی ران – عضلهٔ چهارسر – قوی‌تر و پرورش‌یافته‌تر از عضلات همسترینگ باشد، ممکن است احتمال آسیب به عضلات همسترینگ افزایش یابد.

 

عوارض

بازگشت به فعالیت‌های پرتکاپو پیش از بهبود کامل عضلات همسترینگ، ممکن است به عود آسیب منجر شود.

 

پیشگیری

حرکات کششی و تمرینات قدرتی به‌عنوان بخشی از یک برنامهٔ آمادگی جسمانی، به کاهش ریسک آسیب همسترینگ کمک می‌کنند. سعی کنید برای انجام ورزش خود وضعیت بدنی مناسب داشته باشید، نه اینکه به هدف رسیدن به وضعیت بدنی مناسب به ورزش خود بپردازید. اگر شغل شما نیاز به فعالیت‌های فیزیکی دارد، تمرینات آمادگی جسمانی منظم در پیشگیری از آسیب کمک‌کننده‌ است. از پزشک خود دربارهٔ تمرینات آمادگی جسمانی مناسب سؤال کنید.

تشخیص

در طول معاینه، پزشک در طول پشت ران به دنبال تورم و نقاط حساس‌شده به لمس می‌گردد. محل و شدت درد به تعیین میزان و نوع آسیب کمک می‌کند.

پزشک ممکن است پای آسیب‌دیده را در وضعیت‌های مختلفی قرار دهد تا بتواند به‌طور دقیق عضلهٔ آسیب‌دیده را مشخص کرده، وجود هرگونه آسیب در تاندون‌ها و لیگامنت‌ها را بررسی نماید.

 

روش‌های تصویربرداری

در آسیب‌های شدید عضلات همسترینگ، ممکن است عضله پاره شده یا از محل اتصال خود در لگن یا استخوان ساق پا، جدا شود. گاهی اوقات هنگام جداشدن عضله، تکهٔ کوچکی از استخوان نیز از استخوان اصلی جدا می‌شود (شکستگی اوالژن). با گرافی می‌توان شکستگی‌های اوالژن را بررسی نمود و با اولتراسوند و ام‌آرآی (MRI) می‌توان پارگی‌های تاندون‌ها و عضلات را مشاهده کرد.

 

درمان

هدف اولیهٔ درمان کاهش درد و تورم است. پزشک ممکن است جهت دستیابی به این هدف، انجام موارد ذیل را توصیه کند:

  • از فعالیت‌های پرتکاپو دوری کنید تا آسیب فرصت بهبودی یابد.
  • از عصا یا چوب زیربغل استفاده کنید تا وزن کامل خود را روی پای آسیب‌دیده نیندازید.
  • جهت کاهش درد و تورم، چند بار در روز از کیسهٔ یخ استفاده کنید.
  • جهت به‌حداقل‌رساندن تورم، ناحیهٔ آسیب‌دیده را با بانداژ فشاری ببندید و یا از شلوارک‌های فشرده‌سازی استفاده کنید.
  • در صورت امکان هنگام استراحت پای خود را بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید، تا درناژ را بهبود دهید و تورم را به حداقل برسانید.
  • جهت کاهش درد و التهاب، از داروهای ضددرد بدون نیاز نسخهٔ پزشک مانند ایبوپروفن یا استامینوفن استفاده کنید.

 

فیزیک‌درمانی

پس از فروکش کردن درد و تورم اولیهٔ آسیب عضلات همسترینگ، پزشک یا متخصص فیزیک‌درمانی می‌توانند نحوهٔ انجام تمرینات خاصی را – که برای بهبود انعطاف‌پذیری و تقویت عضلات همسترینگ طراحی شده‌اند – به شما نشان دهند.

 

جراحی

اگر عضلات از محل اتصال خود به استخوان لگن یا ساق پا جدا شده باشند، می‌توان با جراحی ارتوپدی آن‌ها را به سر جای خود بازگرداند. پارگی‌های شدید عضلات نیز قابل ترمیم است.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص