آرنج تنیس بازان

آرنج تنیس بازان (اپی کوندیلیت خارجی) یک آسیب دردناک است که به علت وارد شدن فشار بیش‌ازحد به تاندون‌های آرنج، معمولاً در نتیجهٔ حرکات تکراری مچ دست و بازو، ایجاد می‌گردد.

علی‌رغم نام این آسیب، تنها ورزشکاران نیستند که به آرنج تنیس بازان مبتلا می‌شوند. مشاغلی که نیازمند انجام حرکاتی‌اند که ممکن است به آرنج تنیس بازان منجر شود، شامل لوله‌کشی، نقاشی ساختمان، نجاری و قصابی می‌شود.

درد آرنج تنیس بازان بیشتر در محل اتصال تاندون عضلات ساعد به برآمدگی استخوانی سمت بیرون آرنج حس می‌شود. درد ممکن است به سمت ساعد و مچ دست نیز انتشار یابد.

استراحت و مصرف مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک، اغلب به برطرف کردن آسیب آرنج تنیس بازان کمک می‌کند. اگر درمان‌های حمایت‌کننده مؤثر نبودند یا اگر علائم و نشانه‌ها ناتوان‌کننده باشند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.

 

علائم

درد همراه با آرنج تنیس بازان، ممکن است از سمت بیرون آرنج به ساعد و مچ دست انتشار یابد. درد و ضعف ممکن است انجام کارهای ذیل را دشوار سازد:

  • دست دادن یا در دست گرفتن اجسام
  • چرخاندن دستگیرهٔ در
  • نگه داشتن فنجان قهوه

 

زمان مراجعه به پزشک

اگر اقدامات مراقبت از خود مانند استراحت، یخ و مصرف مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک در تسکین درد و حساسیت آرنج مؤثر نبود، با پزشک خود صحبت کنید.

 

علل

آرنج تنیس بازان آسیبی است که در نتیجهٔ استفاده و تحت فشار قرار گرفتن بیش‌ازحد تاندون‌ها به وجود می‌آید. علت آن انقباض مکرر عضلات ساعد جهت صاف کردن و بالا آوردن مچ دست و دست است. حرکت‌های تکراری و فشار واردشده به بافت، ممکن است سبب ایجاد زنجیره‌ای از پارگی‌های کوچک در تاندون‌هایی که عضلات ساعد را به برآمدگی استخوانی در سمت بیرونی آرنج وصل می‌کنند، گردد. همان‌طور که از نام این آسیب معلوم است، تنیس بازی کردن – به‌ویژه استفادهٔ مکرر از ضربهٔ بک هند با تکنیک نامناسب – یکی از علل احتمالی ایجاد آرنج تنیس بازان است. با این وجود بسیاری از حرکت‌های رایج دیگر دست نیز ممکن است سبب ایجاد آرنج تنیس بازان شوند، از جمله:

  • استفاده از ابزارهای لوله‌کشی
  • نقاشی
  • باز و بسته کردن پیچ
  • خرد کردن مواد غذایی با چاقو، به‌ویژه خرد کردن گوشت
  • استفادهٔ مکرر از موس کامپیوتر

 

عوامل خطر

از جمله عواملی که احتمال ابتلا به آرنج تنیس بازان را افزایش می‌دهند، شامل موارد زیر می‌شود:

  • سن. آرنج تنیس بازان ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما در بالغان بین سنین ۳۰ تا ۵۰ شایع‌تر است.
  • شغل. مشاغلی که نیازمند حرکت‌های تکراری دست و بازو هستند، احتمال ابتلا به آرنج تنیس بازان را افزایش می‌دهند. از جمله این مشاغل می‌توان لوله‌کشی، نقاشی ساختمان، نجاری، قصابی و آشپزی را نام برد.
  • برخی از ورزش‌ها. شرکت در ورزش‌های راکتی احتمال ابتلا به آرنج تنیس بازان را بالا می‌برد، به‌ویژه اگر از تکنیک‌های ضربه‌ای نامناسب استفاده کنید.

تشخیص

در حین معاینهٔ بالینی، پزشک ممکن است بر ناحیهٔ آسیب‌دیده فشار وارد کند یا از شما بخواهد که آرنج، مچ و انگشتان خود را به طریقه‌های مختلف حرکت دهید.

در بسیاری از موارد، اطلاعات شرح حال بالینی و معاینهٔ فیزیکی برای تشخیص آرنج تنیس بازان کافی است؛ اما اگر پزشک احتمال دهد که علت دیگری سبب ایجاد نشانه‌ها در شما شده‌ است، ممکن است رادیوگرافی یا روش‌های تصویربرداری دیگر را درخواست کند.

 

درمان

آرنج تنیس بازان اغلب خودبه‌خود بهبود می‌یابد. اما اگر مصرف مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک و اقدامات مراقبت از خود، دیگر در درمان مؤثر واقع نشدند، پزشک ممکن است فیزیک‌درمانی را توصیه کند. احتمال دارد موارد شدید آرنج تنیس بازان، به جراحی نیاز داشته باشد.

 

فیزیک‌درمانی

اگر نشانه‌های شما به علت تنیس ایجاد شده باشد پزشک ممکن است توصیه کند که کارشناسان، تکنیک‌های تنیس یا حرکت‌های مربوط به وظیفهٔ شغلی شما را ارزیابی کنند تا بتوانند بهترین اقدامات جهت کاهش فشار وارده بر بافت آسیب‌دیده را، تعیین کنند.

متخصص فیزیک‌درمانی می‌تواند به شما ورزش‌هایی جهت کشیدن و تقویت تدریجی عضلات، به‌ویژه عضلات ساعد، را آموزش دهد. ورزش‌های برون‌گرا – که در آن فرد مچ دست را پس از بالا بردن به آرامی پایین می‌آورد – بسیار کمک‌کننده‌اند. استفاده از ساعدبند یا بریس می‌تواند از فشار وارده بر بافت آسیب‌دیده بکاهد.

 

جراحی و روش‌های درمانی دیگر

  • تزریقات. پزشک ممکن است تزریق پلاسمای غنی از پلاکت، بوتاکس یا نوعی محرک (پرولوتراپی) را به داخل تاندون دردناک، توصیه کند. روش سوزن خشک – که در طی آن یک سوزن تاندون آسیب‌دیده را در محل‌های متعددی سوراخ می‌کند – نیز ممکن است کمک‌کننده باشد.
  • تنوتومی به وسیلهٔ اولتراسوند (روش TENX). در این روش پزشک تحت هدایت اولتراسوند، یک سوزن مخصوص را به داخل پوست و بخش آسیب‌دیدهٔ تاندون فرومی‌کند. انرژی امواج فراصوت (اولتراسوند) سبب می‌شود که سوزن با سرعت زیادی دچار ارتعاش شود. این ارتعاش پرسرعت، بافت آسیب‌دیده را ذوب می‌کند. سپس بافت ذوب‌شده به بیرون مکیده می‌شود.
  • جراحی. اگر پس از ۶ تا ۱۲ ماه انجام درمان‌های گستردهٔ غیرجراحی، نشانه‌ها بهبود نیافتند، ممکن است جهت برداشتن بافت آسیب‌دیده، انجام جراحی برای شما مناسب باشد. می‌توان این جراحی‌ها را از طریق یک برش بزرگ یا چند برش کوچک انجام داد. پس از جراحی انجام تمرین‌های توانبخشی برای بازیابی سلامت، حیاتی‌اند.

 

شیوهٔ زندگی و درمان‌های خانگی

پزشک ممکن است انجام اقدامات مراقبت از خود زیر را توصیه کند:

  • استراحت. از فعالیت‌هایی که درد آرنج را بدتر می‌کنند، بپرهیزید.
  • مسکن‌ها. مصرف مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن را امتحان کنید.
  • یخ. روزانه ۳ یا ۴ بار و هر بار به مدت ۱۵ دقیقه، روی ناحیهٔ آسیب‌دیده کیسهٔ یخ بگذارید.
  • تکنیک. از درستی تکنیک‌هایی که در حین فعالیت‌های خود انجام می‌دهید اطمینان حاصل کنید و از حرکت‌های تکراری مچ دست، اجتناب کنید.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص